رباعی شماره ۶۶۲: در خدمتت ای جان چو بدن می‌افتد

در خدمتت ای جان چو بدن می‌افتد

زان سجده به بخت خویشتن می‌افتد

هر بار که اندر قدمت می‌افتم

جان در باطن به پای من می‌افتد