رباعی شماره ۶۹۰: دشنام که از لب تو مهوش باشد

دشنام که از لب تو مهوش باشد

چون لعل بود که اصلش آتش باشد

بر گوی که دشنام تو دلکش باشد

هر باد که بر گل گذرد خوش باشد