رباعی شماره ۷۰۱: دوش آن بت من همچو مه گردون بود

دوش آن بت من همچو مه گردون بود

نی نی که به حسن از آفتاب افزون بود

از دایرهٔ خیال ما بیرون بود

دانم که نکو بود ندانم چه بود