رباعی شماره ۷۰۲: دوش از قمر تو آسمان مینوشید

دوش از قمر تو آسمان مینوشید

وز آب حیات تو جهان مینوشید

زان آب حیاتی که حیاتست مزید

در هرچه حیات بود آن مینوشید