رباعی شماره ۹۶۶: من بودم و دوش آن بت بنده نواز *(منتسب به چند نفر)

من بودم و دوش آن بت بنده نواز

از من همه لابه بود و از وی همه ناز

شب رفت و حدیث ما به پایان نرسید

شبرا چه گنه حدیث ما بود دراز