رباعی شماره ۱۰۰۲: ای چشم بیا دامن خود در خون کش

ای چشم بیا دامن خود در خون کش

وی روح برو قماش بر گردون کش

بر لعل لبت هر آنکه انگشت نهاد

مندیش و زبانش از قفا بیرون کش