رباعی شماره ۱۰۵۳: ای بنده سردی به زمستان چون زاغ

ای بندهٔ سردی به زمستان چون زاغ

محروم ز بلبل و گلستان ز باغ

دریاب که این دم اگرت فوت شود

بسیار طلب کنی به صد چشم و چراغ