رباعی شماره ۱۰۵۶: گفتی مگری چو ابر در فرقت باغ

گفتی مگری چو ابر در فرقت باغ

من آن توام بخسب ایمن به فراغ

ترسم که چراغ زیر طشتی بنهی

وانگاه بجویمش به صد چشم و چراغ