رباعی شماره ۱۱۶۷: با درد بساز چون دوای تو منم

با درد بساز چون دوای تو منم

در کس منگر که آشنای تو منم

گر کشته شوی مگو که من کشته شدم

شکرانه بده که خونبهای تو منم