رباعی شماره ۱۱۹۲: تا چند چو دف دست ستمهات خورم

تا چند چو دف دست ستمهات خورم

یا همچو رباب زخم غمهات خورم

گفتی که چو چنگ در برت بنوازم

من نای تو نیستم که دمهات خورم