رباعی شماره ۱۳۶۷: هم مستم و هم باده مستان توام

هم مستم و هم بادهٔ مستان توام

هم آفتِ جانِ زیردستان توام

چون نیست شدم کنون ز هستان توام

گفتی که الست، از الست آنِ توام