رباعی شماره ۱۳۷۷: آشفته همی روی به کویی ای جان

آشفته همی رَوی به کویی ای جان

می‌جویی از آن گمشدهٔ خویش نشان

من دوش بدیدم کمرت را ز میان

هان تا نبری گمانِ بد بر دگران