رباعی شماره ۱۴۹۶: گر تیغ اجل مرا کند بی‌سر و جان

گر تیغ اجل مرا کند بی‌سر و جان

در حسن برآیم ز زمین صد چندان

از خاک چو جمله دانه‌ها میروید

هم دانهٔ آدمی بروید میدان