رباعی شماره ۱۵۵۴: ای ماه چو ابر بس گرستم بی‌تو

ای ماه چو ابر بس گرستم بی‌تو

در مه به نشاط ننگریستم بی‌تو

برخاستم از جان تو نشستم بی‌تو

وز شرم به مردم چو نرستم بی‌تو