رباعی شماره ۱۶۵۵: آن خوش باشد که صاحب تمییزی

آن خوش باشد که صاحب تمییزی

بی‌آنکه بگویند و بگوید چیزی

بی‌گفت و تقاضا برسد مهمانرا

تروندهٔ خوش ز صاحب پالیزی