رباعی شماره ۱۶۸۷: اندر ره حق چو چست و چالاک شوی

اندر ره حق چو چست و چالاک شوی

نور فلکی باز بر افلاک شوی

عرش است نشیمن تو شرمت ناید

چون سایه مقیم خطهٔ خاک شوی