رباعی شماره ۱۶۹۵: ای آنکه ز حال بندگان میدانی

ای آنکه ز حال بندگان میدانی

چشمی و چراغ در شب ظلمانی

باز دل ما را که تو میپرانی

آخر تو ندانی که تواش میخوانی