رباعی شماره ۱۷۰۱: ای آنکه مرا دهر زبان میدانی

ای آنکه مرا دهر زبان میدانی

ور زانکه ببندند دهان میدانی

ور جان و دلم نهان شود زیر زمین

شاد است روانم که روان میدانی