رباعی شماره ۱۷۰۶: ای باد سحر تو از سر نیکوئی

ای باد سحر تو از سر نیکوئی

شاید که حکایتم به آن مه گوئی

نی نی غلطم گرت بدوره بودی

پس گرد جهان دگر کرا میجوئی