رباعی شماره ۱۷۱۶: ای چون علم بلند در صحرائی

ای چون علم بلند در صحرائی

وی چون شکر شگرف در حلوائی

زان میترسم که بدرگ و بدرائی

در مغز تو افکند دگر سودائی