رباعی شماره ۱۷۳۲: ای دل چو وصال یار دیدی حالی

ای دل چو وصال یار دیدی حالی

در پای غمش بمیر تا کی نالی

شرطست چو آفتاب رخ بنماید

گر شمع نمیرد بکشندش حالی