رباعی شماره ۱۷۳۶: ای دوست ترا رسد اگر ناز کنی

ای دوست ترا رسد اگر ناز کنی

ناساز شوی باز دمی ساز کنی

زان میترسم در جفا باز کنی

مکر اندیشی بهانه آغاز کنی