رباعی شماره ۱۷۵۱: ای گل تو ز لطف گلستان می‌خندی

ای گل تو ز لطف گلستان می‌خندی

یا از دم عشق بلبلان می‌خندی

یا در رخ معشوق نهان می‌خندی

چیزیت بدو ماند از آن می‌خندی