رباعی شماره ۱۷۵۲: ای کمتر مهمانیت آب گرمی

ای کمتر مهمانیت آب گرمی

کز لذت آن مست شود بی‌شرمی

ای خالق گردون به خودم مهمان کن

گردون به کجا برد به آب گرمی