رباعی شماره ۱۷۵۳: ای گوی زنخ زلف چو چوگان داری

ای گوی زنخ زلف چو چوگان داری

ابروی کمان و تیر مژگان داری

خورشید جبین و چهرهٔ همچون ماه

می گون لبی و چشم چو مستان داری