رباعی شماره ۱۷۷۲: ای آنکه رخت چو آتش افروخته‌ای

ای آنکه رخت چو آتش افروخته‌ای

تا کی سوزی که صد رهم سوخته‌ای

گوئی به رخم چشم بردوخته‌ای

نی نی، تو مرا چنین نیاموخته‌ای