رباعی شماره ۱۷۷۵: ای دوست که دل ز دوست برداشته‌ای

ای دوست که دل ز دوست برداشته‌ای

نیکوست که دل ز دوست برداشته‌ای

دشمن چو شنیده می‌نگنجد از شوق

در پوست که دل ز دوست برداشته‌ای