رباعی شماره ۱۷۸۷: جانم ز طرب چون شکر انباشته‌ای

جانم ز طرب چون شکر انباشته‌ای

چون برگ گل اندر شکرم داشته‌ای

امروز مرا خنده فرو می‌گیرد

تا در دهنم چه خنده‌ها کاشته‌ای