رباعی شماره ۱۷۹۲: لطفی که مرا شبانه بنواخته‌ای

لطفی که مرا شبانه بنواخته‌ای

امروز چو زلف خود پس انداخته‌ای

چشم تو ز می مست و من از چشم تو مست

زان مست بدین مست نپرداخته‌ای