رباعی شماره ۱۷۹۵: با یار به گلزار شدم رهگذری

با یار به گلزار شدم رهگذری

بر گل نظری فکندم از بی‌خبری

دلدار به من گفت که شرمت بادا

رخسار من اینجا و تو بر گل نگری