رباعی شماره ۱۸۲۹: چشمان خمار و روی رخشان داری

چشمان خمار و روی رخشان داری

کان گوهر و لعل بدخشان داری

گیرم که چو غنچه خنده پنهان داری

گل را ز جمال خود تو خندان داری