رباعی شماره ۱۸۹۵: سوگند همی خورد پریر آن ساقی

سوگند همی خورد پریر آن ساقی

می‌گفت به حق صحبت مشتاقی

گر باده دهم به شهری و آفاقی

عقلی نگذارم به جهان من باقی