رباعی شماره ۱۹۴۴: کی پست شود آنکه بلندش تو کنی

کی پست شود آنکه بلندش تو کنی

شادان بود آنجا که نژندش تو کنی

گردون سرافراشته صد بوسه زند

هر روز بر آن پای که بندش تو کنی