رباعی شمارهٔ ۱۷: از ابر سیاه لعل و گهر می‌ریزد

از ابر سیاه لعل و گهر می‌ریزد

وز دیدهٔ من خون جگر می‌ریزد

بی‌روی تو از هر مژه‌ام در گلشن

دامن‌دامن لاله تر می‌ریزد