رباعی شمارهٔ ۳۲: چو از دل عشق رفت آزار آید

چو از دل عشق رفت آزار آید

چو گل رفت از گلستان خار آید

نمی‌بینی که چون پنهان شود مهر

شب تاریک اندُه‌بار آید