رباعی شمارهٔ ۳۹: طفلی بودم غنوده بر بستر ناز

طفلی بودم غنوده بر بستر ناز

برخاست ز دور نغمه های دمساز

تا گوش نهادم نه صدا بود و نه ساز

ای شور جوانی! تو کجا رفتی باز