غزل شمارهٔ ۶۳۷: ندانم از من خسته‌جگر چه می‌خواهی

ندانم از من خسته‌جگر چه می‌خواهی

دلم به غمزه ربودی دگر چه می‌خواهی؟

اگر تو بر دلِ آشفتگان ببخشایی

ز روزگارِ من آشفته‌تر چه می‌خواهی؟

به هرزه عمرِ من اندر سرِ هوای تو شد

جفا ز حد بگذشت ای پسر چه می‌خواهی؟

ز دیده و سرِ من آن‌چه اختیارِ تو است

به دیده هرچه تو گویی، به سر چه می‌خواهی؟

شنیده‌ام که تو را التماسِ شعرِ رهی‌ست

تو کان شهد و نباتی، شکر چه می‌خواهی؟

به عمری از رخِ خوبِ تو برده‌ام نظری

کنون غرامتِ آن یک نظر چه می‌خواهی؟

دریغ نیست ز تو هرچه هست سعدی را

وی آن کند که تو گویی دگر چه می‌خواهی؟