رباعی شمارهٔ ۷۲: چون صورت خویشتن در آیینه بدید

چون صورت خویشتن در آیینه بدید

وان کام و دهان و لب و دندان لذیذ

می‌گفت چنانکه می‌توانست شنید

بس جان به لب آمد که بدین لب نرسید