رباعی شمارهٔ ۴۲: تنها ز همه خلق و نهان می‌گریم

تنها ز همه خلق و نهان می‌گریم

چشم از غم دل به آسمان می‌گریم

طفل از پی مرغ رفته چون گریه کند

بر عمر گذشته همچنان می‌گریم