شعر ۵ - ایضا: رضینا من وصالک بالوعود

رضینا من وصالک بالوعود

علی ما انت ناسیة العهود

ترکت مدامعی طوفان نوح

و نار جوانحی ذات الوقود

صرمت حبال میثاقی صدودا

وألزمهن کالحبل الورید

نفرت تجانبا فاصفر وردی

فعودی ربما یخضر عودی

متی امتت کوس الشوق یغنی

انین الوجد من نغمات عود

و اصبح نوم اجفانی شریدا

لعلک ای ملیحة ان ترودی

الیس اصدر انعم من حریر؟

فکیف القلب اصلب من حدید

و کم تنحل عقدة سلک دمعی

لربات الاساور والعقود

اکاد اطیرفی الجو اشتیاقا

اذا ما اهتز بانات القدود

لقد فتنتنی بسواد شعر

و حمرة عارض و بیاض جید

و أسفرت البراقع عن خدود

اقول تحمرت بدم الکبود

و غربیب العقائص مرسلات

یطلن کلیلة الدنف الوحید

غدائر کالصوالج لاویات

قد التفت علی اکر النهود

لیالی بعدهن مساء موت

و یوم وصالهن صباح عید

الا انی شغفت بهن حقا

و کیف الحق استر بالجحود

و لو انکرت ما بی لیس یخفی

تغیر ظاهری ادنی شهودی

تشابه بالقیامة س حالی

و الا لم تکن شهدت جلودی

لقد حملت صروف الدهر عزمی

علی جوب القفار و قطع بید

نهضت اسیر فی الدنیا انطلاقا

فاوثقنی المودة بالقیود

و لا زمنی لزام الصبر حتی

سعدت بطلعة الملک السعید

من استحمی بجاه جلیل قدر

لقد اوی الی رکن شدید