شمارهٔ ۸۰۶: بیار باده به من ده که توبه بشکستم

بیار باده به من ده که توبه بشکستم

اگرچه من ز الستِ ازل چنین مستم

ز بامِ گنبد نه تشت آسمانِ غرور

فرو فتادم و تاسِ وجود بشکستم

کلاهِ تقیه و دستارِ زاهدی از سر

فرو نهادم و زنّار بر میان بستم

شراب و شاهد و آوازِ چنگ و من راغب

صلایِ نوش برآمد به طبع بنشستم

گوشِ من برسد ترجمانِ باد صبا

نه حرفِ پیر که از خانقه برون جستم

حسود اگر چه خراباتی ام نام نهاد

ز ننگِ محتسب غلتبوس وارستم

ز توبه توبه کنم چون درین روش که منم

به توبه کردنِ کلّی نمی دهد دستم

اگر تمامتِ خلقِ جهان ز من ببرند

چه باک دارم از آن چون به دوست پیوستم

غمِ بروتِ نزاری نمی خورم نه مگر

که در جهان غم ریشِ کسی دگر هستم