۱۰ - بهانه

دوباره خلوت من شور عاشقانه گرفت

لهیبِ عشق بُتی در دلم زبانه گرفت

به لطف عشق ، دل از جور روزگار رهید

و دادِ خویش ، سرانجام از زمانه گرفت

بدون عشق ، جهان جای زندگانی نیست

دلم برای تپیدن ، تو را بهانه گرفت

یکی از آن همه عشّاق ، لایق تو نبود

خوشا که تیر نگاهت ، مرا نشانه گرفت

سراغ باغ و چمن ، مرغ دل نمی‌گیرد

چرا که در قفس از دستِ دوست دانه گرفت

به گُل بگو نظری کن به بلبل از سر مِهر

که او به باغ ، ز شوق تو آشیانه گرفت

به بحر عشق ، چو دانی که غرقه‌ای « سالک »

ضرورتَست ، کزین مهلکه ، کرانه گرفت

پاییز ۱۳۹۶