۱۷ - حکمت

مدّتی هست ز من بی‌خبری ای ساقی

بادهٔ من شده خون جگری ای ساقی

هر گشایش که مرا بود ، به تدبیر تو بود

بعدِ تو باز نشد هیچ دری ای ساقی

حال من دیدی و در پای خُمم بنشاندی

آفرین بر تو که صاحب‌بصری ای ساقی

مرهم داغ دل از جام شفابخش تو بود

داری اندر کفِ خود هر هنری ای ساقی

رسم دنیاست ، دلِ غمزده ویران کردن

مرحبا بر تو که آبادگری ای ساقی

پرسی از من که چه‌ها دیده‌ام از شام فراق

چه توان دید به چشمان تَری ای ساقی؟

این طرف ، کوشش من بود که بیحاصل ماند

آن طرف ، حُکم قضا و قدری ای ساقی

من گرفتار کم و بیش دلِ خویشتنم

تو توانی که ز خویشم ببَری ای ساقی

عمر اگر در همه اوقات ، به عشرت گذرد

باز با جُور فلک ، سَر به سَری ای ساقی

« سالکی » گفت که دنیا همه پوچست و فریب

کن به او مرحمت بیشتری ای ساقی!

زمستان ۱۳۹۶