۲۱ - دغدغه

به ما که روز ازل ، عشق را عطا کردند

به جانِ دوست قسم می‌خورم ، خطا کردند

غمی به جملهٔ غم‌های دل بیفزودند

جفا به حالِ دلِ زار بینوا کردند

خوراکِ دل پس از آن شد ، چو لاله ، خون جگر

سزا نبود که غم را به دل ، روا کردند

به دستِ عشق ، شب و روز ما هدر دادند

دو روز عُمر گرانمایه را هبا کردند

به « سالکی » چو خوش آمد حلاوتِ غم عشق

به ناله در شب هجرانَش آشنا کردند

بدون دغدغه ، ایام عُمر ، طی می‌شد

خدا نگیردشان ، آتشی به پا کردند

چه آنکه تیشه به سر زد چه آنکه شد مجنون

به راه پر خطر عشق ، جان فدا کردند

سخن دراز چرا می‌کنم؟ به من بنگر

ببین که با دلِ غمدیده‌ام چه‌ها کردند

زمستان ۱۳۹۶