۹ - پایان انسان

این سروده ، اشاره‌ای‌ست به مرگِ وجدان آدمی و مانعی که این خصلت ، برای

درنده‌خویی‌های انسان ایجاد می‌کند.

او را فریفتیم!

یک شب

که ماه ، در مُحاق بود (۱)

او را به نام عشق ،

به شوق ِ دیدنِ یک گل ،

به باغ کشاندیم.

آنگاه

شادمانه ،

چنگال‌هایمان را

در خون او فرو کردیم.

..........

***

اندرزهایش ،

آزارمان می‌داد.

از عشق می‌گفت

و از شکوه حُرمت انسان.

بیزار بود از چکاچک شمشیرها

و در گوشمان می‌خواند:

دست‌هایتان ،

برای دریدن نیست!

به گندم زارها بنگرید

گاهی به جای این همه نان ،

گل باید کاشت!

افسوس!

هرگز نخواست بداند

نیازهای کرکس چیست!

و باور نکرد

تقدّس ابلیس را

او پرنده را

در آغوش آسمان می‌خواست.

و انکار می‌کرد

که پرواز ،

گریز هست ،

نه رهایی.

***

پندهایش عبث

و حضورش ،

سنگ راهی بود.

و مرگش ،

نوید شادمانی ما!

اینک ،

آسوده از شماتت او

نشسته‌ایم به انتظار کبوتر.

در دست‌های ما

قفسی‌ست...

تابستان ۱۳۹۰

۱ - محاق: پوشیده ، سه شب آخر ماه قمری که در آن ماه از چشم ناظر زمینی دیده نمی شود.