رباعی شمارهٔ ۱۰: اندوه تو دلشاد کند مر جان را

اندوه تو دلشاد کند مر جان را

کفر تو دهد بار کمی ایمان را

دل راحت وصل تو مبیناد دمی

با درد تو گر طلب کند درمان را