رباعی شمارهٔ ۵۶: مژگان و لبش عذر و عذابی دگرست

مژگان و لبش عذر و عذابی دگرست

وز کبر و ز لطف آتش و آبی دگرست

بی‌شک داند آنکه خردمند بود

کان آفت آب آفتاب دگرست