رباعی شمارهٔ ۸۷: بس عابد را که سرو بالای تو کشت

بس عابد را که سرو بالای تو کشت

بس زاهد را که قدر والای تو کشت

تو دیر زی ای بت ستمگر که مرا

دست ستم زمانه در پای تو کشت