رباعی شمارهٔ ۹۷: از ظلمت چون گرفته ما هم ز غمت

از ظلمت چون گرفته ما هم ز غمت

چون آتش و خون شد اشک و آهم ز غمت

از بس که شب و روز بکاهم ز غمت

از زردی رخ چو برگ کاهم ز غمت