رباعی شمارهٔ ۱۰۴: اندر همه عمر من بسی وقت صبوح

اندر همه عمر من بسی وقت صبوح

آمد بر من خیال آن راحت روح

پرسید ز من که چون شدی تو مجروح

گفتم ز وصال تو همین بود فتوح